Maraton Poznań 2017

Po słabszym biegu we Wrocławiu postanowiłem zaryzykować kolejny maraton. 5 tygodni wydawało się wystarczającym okresem czasu na odpoczęcie po Mistrzostwach Europy. Wystartowałem w Poznaniu, bo wolałbym w razie czego żałować tego, że pobiegłem niż tego, że nie spróbowałem.

W Poznaniu interesował mnie tylko wynik. Plan minimum łamanie 2:30. Nastawiałem się na bicie życiówki (2:28:46), lub nawet zejście poniżej 2:28.

pakiet odebrany

Z takim zamiarem stanąłem na linii startu i od samego początku zacząłem go realizować. Nie wiedziałem do końca czy jestem na to gotowy. Wiedziałem za to czym ryzykuję. Maraton nie bierze jeńców, jak mawia stare chińskie przysłowie. Bieg w tempie tylko delikatnie zbyt optymistycznym po 30km zwykle kończy się koszmarnymi cierpieniami. Po bólu, który był moim udziałem we Wrocławiu wiedziałem, że mocne tempo będzie miało fatalne skutki. Mimo to zaryzykowałem, tłumacząc sobie, że wóz, albo przewóz. 'Na wozie, albo przed wozem' jakby powiedziała Wiola z Brzyduli :) W razie gdyby podczas samego maratonu międzyczasy lub samopoczucie wskazywały na brak możliwości zmieszczenia się choćby w planie minimum, po prostu zejdę z trasy.

Lekka rozgrzewka, toaleta i mocno skoncentrowany ustawiłem się na starcie. Niestety zamieszanie z zabezpieczeniem trasy spowodowało, że rozpoczęcie biegu zostało przełożone o 45min. Dopiero o 9:35 dowiedzieliśmy się, że wystartujemy za 10min. Na szczęście nie było zimno, więc nie zmarzłem, ale mięśnie straciły temperaturę, a i motywacja lekko poszła w dół. Przez cały czas oczekiwania zamiast skupiać się na biegu rozmawiałem z innymi zawodnikami na tematy często odległe od czekającego nas biegu. Dzięki opóźnieniu dowiedziałem się, że sporo stojących tam ze mną osób zagląda tutaj czasem. Rozmowa z Wami była bardzo budująca i przyczyniła się chyba też do tego co wydarzyło się po strzale startera.

Gdzie jest Wally? (fot. Adam Ciereszko)

Po ogłoszeniu dokładnej godziny startu, zrobiłem chwilkę truchtu i stanąłem w strefie dla elity. Padł strzał, a właściwie dwie eksplozje materiałów pirotechnicznych. Po 100m uformowała się grupa ścisłej elity biegu, za nimi biegłem ja, a za mną mniejsza grupka.

Po 500m podział był już bardzo wyraźny, odstępy między nami znaczne. W okolicy 5km był nawrót, na którym realnie mogłem ocenić odległości. Do zawodników biegnących przede mną miałem już kilkadziesiąt metrów, za to za mną z grupki pościgowej oderwał się ktoś i najwyraźniej mnie gonił.
Pierwszą piątkę zacząłem sporo za szybko (czasy wg Garmina):
1. 3:28.9 3:28
2. 3:24.9 6:53
3. 3:27.3 10:21
4. 3:27.6 13:49
5. 3:24.4 17:13
średnia wyszła około 3:25/km, kiedy cały maraton planowałem przebiec po około 3:30/km.

Biegło mi się bardzo lekko, nic nie bolało, oddech równy. Adrenalina zatankowana do pełna na starcie podczas rozmów z 'czytelnikami' zadziałała. Kiedy po nawrocie mijałem tłum biegnący w przeciwną stronę otrzymałem całe mnóstwo pozdrowień, dopingu, okrzyków i braw. Pierwszy raz coś takiego przeżyłem. To spowodowało, że zacząłem biec jeszcze szybciej :)

Na zakrętach spoglądałem lekko do tyłu. Postać za mną wciąż się zbliżała. Kontrolowałem swoje tempo na GPSie i znacznikach kolejnych kilometrów. Wciąż biegłem ciut za szybko, a on wciąż się zbliżał. To był dobry znak, mocny gość, jest szansa na bieg we dwóch, a może jeszcze kogoś dogonimy. Zmiany na prowadzeniu, przytrzymanie pleców w razie kryzysu. To wszystko zwiększa wielokrotnie szansę na uzyskanie zadowalającego czasu na mecie.

W końcu w okolicy 12km usłyszałem tuż za sobą kroki i miarowy oddech. Chwilę później Karol Kaliś wyszedł przede mnie.

12,5km, jest dobrze, we dwóch powinno być łatwiej

Wskoczyłem mu na plecy i około 500m trzymałem jego tempo. Wyrównałem oddech i rozluźniłem się. Jednak przed 13km, lekko pod wiatr Karol zaczął zwalniać. Pomyślałem, że spoko teraz ja trochę poprowadzę. Wyszedłem do przodu, ale po chwili zostałem ponownie sam. Na 15km miałem już sporą przewagę. Zbyt dużo sił prawdopodobnie kosztowało go dogonienie mnie na pierwszych 10km.
Kolejne kilometry:
6. 3:29.6 20:43
7. 3:24.3 24:07
8. 3:24.6 27:32
9. 3:25.5 30:57
10. 3:28.7 34:26
11. 3:25.5 37:51
12. 3:31.3 41:23
13. 3:25.3 44:48
14. 3:24.5 48:12
15. 3:32.7 51:45

15km i ponownie samotność długodystansowca

Po minięciu 16km pierwszy raz podczas tego biegu pomyślałem, że może być ciężko. Tempo zaczęło lekko spadać, a ja musiałem coraz więcej myśleć nad tym żeby nie zwalniać. Obserwująca mnie na 12, 15 i 18km żona mówiła, że wyraźnie widać było zmianę stylu biegu. 12km lekki miękki krok, a na 18km cięższy i widać było jakbym lekko kulał.

Z przodu i z tyłu pusto, i tak już będzie do samego końca

Zmiana stylu biegu oznaczała zbliżające się niestety problemy z lewym biodrem i pośladkiem. Póki co do półmetka udało się utrzymać tempo wciąż dające niezłą życiówkę na mecie. 21,1km minąłem w czasie 1:13:43. Ale czułem, że podczas drugiej części dystansu nie utrzymam tego tempa.

16. 3:31.1 55:16
17. 3:33.6 58:50
18. 3:32.0 1:02:22
19. 3:34.8 1:05:57
20. 3:34.2 1:09:31
21. 3:29.4 1:13:00
22. 3:39.0 1:16:39
23. 3:30.7 1:20:10
24. 3:35.9 1:23:46
25. 3:37.3 1:27:23
26. 3:32.7 1:30:56

Do 26km wyglądało to jeszcze nieźle, wciąż byłem 'w życiówce'. Niestety kolejny kilometr odebrał mi wszelkie nadzieje. Podczas podbiegu od Malty do ul. Warszawskiej zostałem pozbawiony złudzeń, a ten odcinek pokazał, że będzie bardzo ciężko. Było mocno pod górkę, zrobiło się już bardzo ciepło i do tego mocno wiało w twarz.

Na ul. Warszawskiej przez moment było lekko z górki, jednak wiejący w twarz wiatr powodował, że zamiast odpoczynku dalej trzeba było walczyć. Od tego momentu, aż do 35km było pod wiatr i w większości pod górkę.

Na 30km miałem już koszmarnie dosyć. Tempo spadło do 3:45/km i gorzej. Życiówka bezpowrotnie odjechała, biodro bolało już bardzo mocno. Samopoczucie fatalne, kredyt zaciągnięty na pierwszych kilometrach trzeba było zacząć spłacać wraz z lichwiarskimi odsetkami. Na 31km ponownie stała moja żona, podbiegłem do niej i stwierdziłem, że zgodnie z zapowiedziami kończę bieg. Nie mam zamiaru cierpieć dla kolejnego nic nie dającego mi wyniku.

31km, chyba czas zakończyć tą męczarnię...

Jednak żona powiedziała żebym biegł dalej, na 30km miałem przewagę równo 2min nad następnymi. A oni także stracili sporo z wcześniejszego tempa. Ci przede mną także wyglądali bardzo słabo. Byłem w tym momencie 6. Open,  1. w M40 i 1. w Mistrzostwach Polski Informatyków. Mimo wielkiego cierpienia postanowiłem, że spróbuję biec dalej.

Kilometr dalej czekał na mnie Marcin Wacko, od niedawna Poznaniak, wcześniej Warszawiak i Wrocławianin. Przez kilka lat mieszkał i biegał także w Hiszpanii. Znamy się od wielu lat, kiedy jeszcze pracowaliśmy razem w Operze. Kiedyś spora nadwaga, dzisiaj 2:40 w maratonie :) Biegł obok mnie do 34km wciąż zagrzewając mnie do biegu. Ja średnio kontaktowałem i jedynie tylko coś tam odburkiwałem o tym, że nie wiem czy dam radę :)
A tak moja walka na tym odcinku wyglądała w cyferkach:
27. 3:59.2 1:34:55
28. 3:38.6 1:38:34
29. 3:46.6 1:42:20
30. 3:48.5 1:46:09
31. 3:55.7 1:50:04
32. 3:47.7 1:53:52
33. 3:49.2 1:57:41
34. 3:56.7 2:01:38
35. 4:05.9 2:05:44
36. 4:14.7 2:09:58

Jak widać słabłem w oczach. Nic więc dziwnego, że oglądając się na 37km zobaczyłem daleko z tyłu biegnącą postać. Z dwuminutowej przewagi zostało pewnie około minuty. Na szczęście trasa się wypłaszczyła i ustawiłem się z wiatrem. Biodro bolało, ale biegłem dalej. Co jakiś czas oglądając się za siebie, żeby nie powtórzyła się sytuacja z Maratonu Wrocław kiedy to przeoczyłem Aleksandra Krzempka i właściwie cudem nie straciłem wtedy medalu Mistrzostw Europy.

Na ile byłem w stanie kontrolowałem więc odległość jaką Mateusz Łańduch miał do mnie. Wciąż się zbliżał, co motywowało mnie do przyciśnięcia jeszcze troszkę. Udało się do mety dowieźć 25sek przewagi. Nie wiem jakim cudem, ale ukończyłem ten maraton. Niestety z fatalnym czasem 2:34:34, ale dotarłem do mety.
Końcówka wyglądała tak:
37. 4:00.2 2:13:59
38. 3:52.7 2:17:51
39. 3:45.9 2:21:37
40. 3:57.5 2:25:35
41. 3:51.0 2:29:26
42. 3:44.2 2:33:10
M 1:23.2 2:34:33

Może nie przeszedłem przez metę na czworakach, ale i tak było bardzo ciężko

Utrzymałem 6. miejsce Open, 1. w kategorii i 2. Polak. Udało mi się także po raz drugi wygrać Mistrzostwa Polski Informatyków. Pocieszeniem jest, że nawet gdybym wzbił się na niewyobrażalne wyżyny i pobiegł niesamowitą życiówkę to miejsce miałby dokładnie to samo. Emil Dobrowolski był miejsce przede mną, ale z czasem 2:22:48.

Najlepsi informatycy w maratonie, na drugim Tomek Regimowicz, na trzecim Bartosz Stasikowski

tempo i tętno

Poszczególne piątki wg oficjalnego pomiaru z chipa